vrijdag 27 augustus 2010

EEN MOOIE WEEK

Hallo allemaal,

Bijna een week geleden stond de club van 12 op een filmset in Andijk. Jullie pasten net met z´n allen op de hoekbank in de huiskamer van Henk. Allemaal in afwachting wat er ging gebeuren. Een nieuwe ervaring waar ik twee dagen en een avond van mocht meegenieten. Ik geniet nog steeds na van alles wat ik gezien, gehoord en beleefd heb.

Een super enthousiaste cast. Eerst lekker opwarmen en zingen dat is bekend. Daarna was alles nieuw en totaal anders dan in een theater staan. Allemaal fragmenten en pas later wordt het één geheel met alles erop en eraan. Dat is de klus die de filmmakers Frank en Piet na afloop gaan klaren.

We beginnen bij de laatste scene en fladderen van het ene naar het andere deel van het verhaal. Het duurt bij mij even voordat ik de lijn van het verhaal weer kan volgen. Frank heeft het in zijn hoofd en houdt het allemaal bij dus niets aan de hand.

Eerst kijken jullie een beetje de kat uit de boom. Dit lijkt me trouwens in het begin wel lekker en relaxed voor Henk en de cineasten. Super geconcentreerd volgen jullie de aanwijzingen op die Piet en Frank geven. Daarna hebben jullie het huis, de tuin, en de omgeving van Henk en Har helemaal eigen gemaakt. Het territorium wordt uitgebreid met de stal, de hooiberg, de kippen en de stieren. Jullie raken aardig thuis in “Het Buurtje” en krijgen steeds meer praatjes en steeds meer lol. Dat wordt voor “de mannen” op de set vast meer bewerkelijk. Tegelijkertijd bevordert het wel de vindingrijkheid en de creativiteit onderling. Ik merk dat ik supertrots ben dat ik, jullie filmmoeder Lea mag spelen.

Het weer. Soms zit het mee. Soms zit het tegen. Wat een heerlijk idee dat ik nog twee dagen vakantie heb. Dinsdag de hele ochtend regen. We maken kort kennis met “Wilma”. Het is te donker en te nat waardoor er een groot deel van de ochtend niet gewerkt kan worden op de geplande tijd. Wilma en Jantje nemen hun scene´s op. ´s Avonds kunnen wij met de “uitzwaaimeiden”nog een stukje opnemen. Vrijdagavond komen filmvader Eus en ik terug voor de andere scene´s en kijk daar straalt de zon aan de hemel. Er is te veel licht de beelden worden te grijs. En toch komt het moment dat alles er echt op staat. ( tenminste…………………..we zijn nog niet opgepiept).

De tuin. Wat ben ik verliefd op de bloementuin. Wat heerlijk om van het leven in en om de sloot te genieten. Ook tijdens de slotavond wordt er dankbaar gebruik gemaakt van het buitenleven en zijn de tuin en de sloot het decor voor de toneelstukjes die als bedankcadeau voor de filmmakers Piet en Frank worden opgevoerd.

Wat hebben jullie als club van 12 goed opgelet. Jullie zijn echt compleet als Floris er vrijdag ook is. Kan hij gelijk even bijgepraat worden. In details krijgen wij op vrijdagavond theatraal voorgeschoteld wat jullie zoal is opgevallen de afgelopen dagen. Van twee kapiteins op een schip waardoor de instructies wat verwarrend werden tot het vreselijke vergif Gloria en de opgezette dieren. Er komt van alles voorbij en de verkleedzolder van Henk lijkt ondertussen aardig geplunderd.

Filmvader Eus. We zingen deze week een duet speciaal voor ons geschreven. Samen vertoeven wij rond en in de auto. Deze auto wordt vast beroemd. Ik mag steeds meerijden en word zelfs op vrijdagmiddag van school gehaald zodat we op tijd in Andijk kunnen zijn voor een inhaalslag van afgelopen dinsdag. Het groene doek over de auto. Een stukje vooruit, een stukje achteruit, een stukje draaien steeds opzoek naar de juiste belichting en het juiste plaatje. Ten slotte eindeloos heen en weer rijden over de dijk en wat een verrassing, we komen steeds een man met een camera tegen. “Niet kijken hoor”, Zeggen wij professioneel tegen elkaar. We worden er langzaam aardig melig van. Uiteindelijk staat het er zo´n beetje op en nemen we cameraman Piet weer mee terug. En jammer…………er is geen stoplicht in Andijk. Dat wordt een scene schrappen of in Hoorn voor een stoplicht gaan staan en nog eens filmen.

Henk, Frank en Piet. Wat een bijzonder team met ieder zijn eigen bevlogenheid. Voor de één controle houden terwijl het ander weer moest los laten. De onderlinge communicatie, de samenwerking over het hoe, wat en waarom. Naturel, theatraal, muzikaal. Het eindeloze geduld en ook het ongeduld. Wat een mooi proces. Ik heb ervan geleerd en vooral van genoten.

En jongens en meiden……………………….Op naar “Het Filmhuis".

Bedankt en groetjes,

Annemieke

Geen opmerkingen:

Een reactie posten